İkinci çocuğuma hamileyken pelvisimdeki ağrı olağanüstüydü.
Beyaz kadın doğum uzmanım “Bu normal,” dedi. Ona hiç böyle bir acı hissetmediğimi söyledim. Bana “bir geyşa gibi” küçük adımlarla yürümemi söyledi.
Doğum yaparken yine bir şeylerin ters gittiğini söyledim. Kasık kemiğim kırılmış gibiydi. Aynı kadın doğum uzmanı, hissettiğim acının normal olduğu konusunda bana güvence verdi. Ona bir hemşirenin daha önceki bir ziyaretimde olası bir kasık yırtılması nedeniyle yan tarafımda doğum yapmamı tavsiye ettiğini söyledim. Doktor ne demek istediğimi ona göstermemi istedi ama aktif doğum sırasında gösteremedim. Bu yüzden beni eğitildiği şekilde sırtıma yönlendirdi. Bebeğim geldikten sonra birkaç dakika belden aşağım felç oldu. Sonra ağrı kalçalarıma çarptı ve çığlık atmaya başladım.
Doktor, beni dinlemediğini veya kendi eğitiminin beni başarısızlığa uğrattığını asla kabul etmedi. Çatlak kasık kemiğimi tedavi etmesi için fizik tedavi ve bir uzman reçete etti. Kendimi kırılmış hissetmem ve muhtemelen doğumdan önce bile, sadece kadın vücuduna ne olduğu gibi bir kenara atıldı.
Siyahi bir kadın olarak, acılarımın doktorlar tarafından ciddiye alınmamasına alışkınım. Bir Pew araştırmasına göre, Siyah Amerikalıların çoğu, “uygun bakım almak için konuşmak zorunda kalmak ve diğer hastalardan daha az saygıyla tedavi edilmek” dahil olmak üzere olumsuz sağlık hizmetleri deneyimleri yaşadıklarını bildiriyor. Siyah kadınların hamilelikle ilgili bir nedenden ölme olasılığı da beyaz kadınlara göre üç kat daha fazladır. Ve Siyah hastalar ağrılarının yeterince tedavi edilmediğini bildiriyor.
Ancak deneyimlerime göre, çözüm yalnızca Siyahi bir hekime sahip olmakla ilgili değil. Bu toplumda yetişmiş ve eğitim görmüş Siyah kadınlar bile bedenlerimizin hasta veya bozuk olması gerektiğini varsayabilir. Yeterince karşı anlatım olmadan, Siyahlar ırkçılığı kolayca içselleştirebilir; kadınlar kadın düşmanlığını kolayca içselleştirebilirler.
Bir romancı olarak, hikaye anlatımının insanların algılarını nasıl etkileyebileceğini anlıyorum. Kendi üreme sağlığı tedavim bana kadınların gerçek acı hikayelerinin, toplumumuzun kadın acısına sorunlu bakış açısı nedeniyle tıp uzmanlarımız tarafından ihmal edildiğini gösterdi. Bu hikayeleri anlatırken daha cesur, ciddiye alırken daha alçakgönüllü olmalıyız.
Bir kıza regl olduğu andan itibaren, sertleşmesi ve buna katlanması söylenir. Üreme yıllarımdan geçerken, pek değişmiş gibi hissetmiyorum.
Üçüncü çocuğumu doğurduktan sonra, bir rahim içi araç veya esnek telden yapılmış küçük bir kanca olan bir doğum kontrol şekli olan RİA kullanmaya karar verdim. Sonra acı geldi.
Yeni jinekoloğuma, seks yaptıktan sonra kan lekelenmesiyle başlayan kalçamın köşesindeki ağrıyan yeri gösterdim. RİA’nın itilip kakıldığını düşünmüştüm.
Bunun RİA olmadığı ve seksin ağrıya ve kanamaya neden olabileceği konusunda ısrar etti. Ama bu benim başıma hiç gelmemişti.
“O halde şanslısın. Bu sadece senin vücudun.”
Bu jinekolog Siyahi bir kadındı. Ve yine buradaydım. Acının vücudumun doğal ve kabul edilebilir hali olduğunu varsaydı. Ona kendi bedeni olarak kabul etmesi öğretilen şey bu muydu? Ondan RİA’yı değiştirmesini istedim ama beklemem için ısrar etti.
doktor değiştirdim Yeni doktora dedim ki: RİA’yı çıkar ve yenisini tak. Aldığı eğitimin veya kişisel yaşamının ona ne öğrettiğini bilmiyorum ama onun bir eş ve anne olduğunu biliyorum. RİA’yı çıkardığında bana kırıldığını söyledi – bükülmüş, yana doğru ve kanlı. Beni sıyırıyordu.
bir aldı istisnai olarak Beyaz olan iyi bir doktor, Siyah kadın doktorların bile vücudum hakkında sahip olduğu bir önyargının üstesinden gelmek için. Önceki doktorlarım, beyaz, Siyah, renkli, ille de kötü doktorlar değildi. Tıbbi ve toplumsal eğitimlerinin onları inandırdığı ve onlara yapmayı öğrettiği şeylere güveniyorlardı.
Yeni jinekoloğum beni dinliyormuş gibi göründüğü için yeni RİA’yı takmadan önce onu durdurdum. “Ya tekrar ağrım olursa ve kanamam olursa?”
Muayene masasından geri itti ve konuşurken gözlerimin içine baktı: RİA’lar kusurludur. Tıp kusurludur. Bu şartlar altında en iyi kararı biz veririz. “Yeni bir RİA mı, farklı bir RİA mı yoksa tamamen başka bir şey mi istediğinize şimdi karar verin. Ağrı ve kanama normal değil. Ama bunu biliyordun. Dosyanızı okudum.”
Hamilelik sırasında pelvisimin yırtıldığını veya diğer deneyimlerimi biliyor olabilir. Tıbbi kayıtlarda, bedenimin öğrenebileceği kendi literatürü vardı. Vücudumun bir sorun olduğunu varsaymadı. Doktorum özel hikayemi dinledi ve hikayemin beni tedavi etmede değerli olduğunu varsaydı. İkimiz de sağlıklı olmamın normal olduğu konusunda hemfikirdik. Umarım diğer doktorlar ve hastalar da benimseyecekleri başlangıç noktası budur.
Tiphanie Yanique, Emory Üniversitesi’nde yaratıcı yazarlık profesörü ve “Ortadaki Canavar” romanı da dahil olmak üzere dört kitabın yazarıdır.