Ben 64 yaşında bir adamım – uzun süredir yetişkin, üç yetişkin çocuk babası, çoğu ortamda rahat. Yine de arkadaş canlısı, sıcak ve oldukça konuşkan olan doktorumla konuştuğumda, rahatsız bir şekilde kıvranıyorum ve ona ne isim vermem gerektiği konusunda bir çocuk gibi endişeleniyorum.
Onu 20 yıldır tanıyorum ama odaya girdiğinde ona “Dr. Stone” ya da ona ilk adıyla hitap edin. İnsanları ortak tanıyoruz. Aşağı yukarı aynı yaştayız. Sık sık sağlıkla ilgili olmayan şeyleri tartışırız.
Ama ona adıyla hitap ettiğim için kekeleyip kekeliyorum.
Fikir Yazarı
Nicholas Goldberg
Nicholas Goldberg, başyazı sayfasının editörü olarak 11 yıl görev yaptı ve Op-Ed sayfasının ve Sunday Opinion bölümünün eski bir editörüdür.
tabi ki çağırır Ben bu, çoğu ilişkide ona kendi adıyla hitap etme izni anlamına gelir. Ama doktor-hasta ilişkisi farklıdır. En azından benim büyüdüğüm yerde işleyiş şöyle: O doktor, otorite, uzman ve ben yalvaran, ast, meslekten olmayanım.
Mahkeme salonundaki bir yargıç veya kürsüsündeki bir senatör gibidir. Onun adını hafife almıyorsun.
Biliyorum, biliyorum – parçalanan dünyamızda, bu sadece küçük bir geçici sosyal beceriksizlik. Ancak 21. yüzyıl görgü kurallarının durumu bir yana, doktorlar ve hastalar arasındaki ilişki hakkında önemli bir noktaya geliyor.
Geçenlerde JAMA Network Open dergisinde yeni bir çalışma hakkında okuduğumda bu konu zaten aklımdaydı. Mayo Clinic’teki araştırmacılar tarafından yürütülen araştırma, hastaların yalnızca yaklaşık %8,4’ünün – ankete katılan 15.637 kişiden 1.307’sinin – doktorlarını ilk isimleriyle çağırdığını buldu.
Çok değil, kabul ediyorum. Yaklaşımımı değiştirmem için beni tam olarak teşvik etmedi. Dahası, daha fazla okuduğumda, 2000 yılında yapılan farklı bir araştırmanın, doktorların %61’inin isimleriyle hitap edildiğinde “çok ya da biraz” rahatsız olduğunu ortaya koyduğunu öğrendim.
Neden rahatsız oluyorlar? Çalışma söylemedi. Ancak daha az cömert olan yorum oldukça basit: Doktorlar aslında bizden daha iyi olduklarına inanıyor ve onlara bu şekilde davranılması gerektiğini düşünüyor.
Belki de resmi bir mesafeyi koruyarak ve eşit olmayan bir ilişkiyi teşvik ederek, bizi randevular için bekletme ve ardından bizi kabaca tıbbi-endüstriyel montaj hattına itme konusunda daha az vicdan azabı duyuyorlar.
Bunlar benim iğrenç içgüdüsel tepkilerimdi.
Ama sonra, bana bir an bile montaj hattındaki bir ceset gibi davranmayan, rahat, özenli, bilgili bir doktor olan Dr. Stone’u düşündüm. Bu yüzden, 20 yıl sonra, “DS”ye hitaben yazdığım bir notta, doktorlar ve hastalar arasındaki bu çetrefilli ilk isim sorunu hakkında ne düşündüğünü kendime sorma zamanının geldiğine karar verdim.
Benim cömert olmayan yorumumdan daha fazlası olduğunu düşündüğü ortaya çıktı.
Bir formalite ölçüsünün doktor-hasta ilişkisinde yardımcı olabileceğine inanıyor.
Örneğin, her gün kravat ve uzun kollu gömlek giydiğini, çünkü bunun hastalara güven verdiğini ve işini ciddiye alan bir profesyonel olduğu mesajını verdiğini söylüyor.
Teorisi, Birleşik Krallık’ta hastaların takım elbise, uzun kollu ve uzun elbiseler giyen doktorlarla daha rahat olduğunu gösteren bir çalışmayla destekleniyor. Yüzünde piercing olan, saçları boyalı veya şort, mini etek veya sandalet giyen doktorlarla daha az rahatlar (veya olacaklar). Ama muhtemelen bunu tahmin edebilirdin.
Dr. Stone ayrıca, “doktor” un tıp endüstrisinde “uyum” olarak bilinen şeyi teşvik edebilecek bir ölçüde otoriteyi iletmeye yardımcı olduğuna inanıyor. Hastalar doktorlarına saygı duyarsa, onun uzmanlığını tanıma ve tavsiyelerine uyma olasılıkları daha yüksektir.
1960’ların TV programı doktoru Dr. Kildare’nin hastalarından gördüğü saygıyı düşünün. Ya da yatıştırıcı Marcus Welby, MD Hiçbir hasta onlara ilk isimleriyle hitap etmeyi veya tavsiyelerini dikkate almamayı hayal etmezdi.
Bununla birlikte, Dr. Stone da gerçekçi. Yeni hastalarla ilk tanıştığında kendisini Dr. Stone olarak tanıtır ve en azından ilk başta onlara Bay ve Bayan unvanlarıyla hitap eder (çok genç olmadıkları sürece bu uygunsuz görünür). Ancak zamanla, hastalarının yarısından fazlasının ona ilk adıyla hitap ettiğini ve gerçekten umursamadığını söylüyor. “Eğer sorarlarsa, beni rahat hissettikleri şekilde aramalarını söylerim” diyor.
İlginç bir şekilde – ama tamamen şaşırtıcı olmayan bir şekilde, derinlemesine düşünüldüğünde – Mayo Clinic’te yapılan çalışma, iş yerinde zararlı bir çifte standardı ortaya çıkardı: Kadın doktorların, erkek doktorlara göre ilk isimleriyle çağrılma olasılığı iki kat daha fazladır. Bu cinsiyetçilik, sade ve basit. 2000 anketine göre, kadın doktorlar bu ve diğer “sınır ihlallerinden” oldukça rahatsız.
Ne tür başka ihlaller? Ayrıca, kadın doktorlara hastalar tarafından kişisel sorular sorulması, “uygunsuz şefkat” gösterilmesi ve müstehcen bir dille konuşulması erkek doktorlara göre daha olasıdır.
Gördüğüm araştırmalar, beyaz olmayan doktorların hastaları tarafından ne sıklıkla “unvansız” (yani, “doktor” olarak adlandırılmadığına) değinmedi.
Uzmanların birinci basamak doktorlarından daha fazla “doktor” olarak adlandırıldığını gösterdiler.
Sanırım son on yıllarda formalitenin genel olarak önemini yitirdiğini söylemek yanlış olmaz. Kraliyet ailesinin bir üyesi değilseniz, unvanlar ve saygı ifadeleri benim deneyimime göre biraz daha az katı hale geldi. Birkaç on yıl önce muhtemelen hepimiz doktorlarımıza “doktor” veya en azından “doktor” derdik. İlişkinin eşit olmadığı ve bazı resmi sınırların uygulanması gerektiği verildi.
Konuyla ilgili en önemli nokta, ne pahasına olursa olsun doktorlarınızı yanınızda tutmak istediğinizdir – çünkü bir gün fişinizi çekip çekmeme kararına onlar da dahil olabilirler.
Ama şu andan itibaren Dr. Stone ile “doktor” kelimesini bırakıyorum.