Yılın bu zamanından nefret ediyorum.
Tatiller geride kaldı, Batı Pensilvanya’da büyüyen “Sırp Noeli” dediğimiz Yeni Yıl sonrası Kiril partileri bile Ukrayna’daki roket patlamalarının gölgelediği silik anılar.
İki hafta sonra, 2023’ün haberleri kötü ve burada, Kaliforniya’da hava soğuk ve nemli. Gerçek bir West Coast kışı, kuraklığın etkisini artırıyor ve ben de yenik hissediyorum.
Çocukluğumdan altmış yıl ve birkaç bin mil uzakta, hala her Ocak ayının durgunluğunu fiziksel olarak hissediyorum. Tek değilim, biliyorum. Ancak yıllık mücadeleyi bekliyorum ve bunun nasıl üstesinden geleceğimi biliyorum.
Acil tıp asistanlarına ve tıp öğrencilerine kışın, hastalar ve doktorlar için yılın en tehlikeli zamanı olduğunu öğretiyorum.
Bir yıl süren tıp eğitimi maratonunun ortasında, kısalan günlerle kendimizi işte kapana kısılmış hissediyoruz. Hastalarımız tatiller ve Ocak ayında okula ve işe dönüş nedeniyle hava ve gelenekler nedeniyle kapalı mekanlarda bir arada olmaya zorlanıyor. Solunum yolu hastalıkları patlar ve acil servisler dolar. Çalıştığım her acil serviste Ocak-Mart arası en kötüsü.
Ve şu anda “atmosferik nehirler”, karter pompasının çalışmadığı arka bahçemde birleşiyor, canlandırma gerektiren başka bir şey. Acil servis doktoru için mükemmele yakın bir metafor.
Bu yıl diğerlerinden daha mı kötü? Öyle görünüyor ki, birbirine kenetlenen viral hastalıklar, COVID korkusuyla tıbbi bakımdan kaçınan ve artık ertelenen ameliyatları veya tedavileri bekleyemeyen insanlarla çarpıştığından.
Çocuklar hasta ve teletıp bunu kesmiyor, klinikler mücadele ediyor ve hastaneler, ülke genelinde bildiğim her acil servise hasta dolduruyor.
Hastanede üst katta olması gereken hastalar günlerce bölümümüzde kaldığı için bekleme salonlarında, koridorlarda ve geçici tedavi alanlarında (çadır, otopark ve lobilerde) hastaları muayene ediyoruz.
Ve güvenlik arayan evsizler, depresifler, akıl hastaları veya intihara meyilli kişiler? Unut gitsin – ER’lerin kendileri bir tetikleme bölgesi haline geldi. Ama sokaklara ya da hapishaneye dönmekten başka gidecek yer yok.
Aşılama öncesi ölüm korkuları, kaybedilen işler, uzaktaki okul ve tıp biliminin acımasızca şeytanlaştırılmasından kaynaklanan COVID kaygısını ekleyin ve Birinci Dünya tıbbının cilasının her gün inceldiği bir yerde çalıştığımı hissediyorum. bir felaket gibi görünüyor.
Asistanlarıma ve tıp öğrencilerime nefes almayı ve tam o anda hikayenin ne olduğunu net bir şekilde görmeyi öğretiyorum – bu yüzden kendi tavsiyeme uyuyorum, ıslak kıyafetlerimi değiştiriyorum, bir kaseye biraz acı biber alıyorum ve mikrodalgada düğmelere basıyorum.
Görevler arasında toplanan anlar, bir saniye için bile olsa önemlidir. Çoklu, küçük “ara lokmalar” yol boyunca sizi şarj eder ve dinlendirir. Mümkünse oturun.
Gerçek şu ki, acil durumlarda bile nadiren düşündüğünüz kadar hızlı gitmeniz gerekir. Aslında, bu kadar hızlı gitmek neredeyse her zaman bir hatadır çünkü eylemler arasındaki küçük yerler aynı zamanda yol göstericidir, eğitiminizin farklı yollar sunduğu yerler.
Belirli bir olay için hangi basamak taşının doğru olduğunu gördüğümüzde duraklama bazen daha uzun sürer. Şimdi. Bunu ne kadar uzun süre yaparsanız, o kadar çok deneyime sahip olursunuz, bu duraklamaları o kadar hızlı doldurursunuz ve bir sonraki doğru adımın nerede olabileceğini bilirsiniz. Ve sonra alıp almayacağını.
Bazen eylemin yönü, hastalar ve kariyerler için yaşam ve ölüm arasındaki farktır. Tanıdığım en bilge doktor dramatik bir gösterişle öğretti: “Bir şeyi öylece yapma, orada dur!”
Pek çoğumuz, yaşamımız için gerekli olan kurumların bir şekilde düşük bir noktada olduğunu hissediyoruz. Polis, öğretmen, hemşire, asker ya da gazeteci olmak berbat bir şey. Herkes bir çıkış yolu ya da işlerin bir şekilde daha iyi olacağı başka bir yere taşınmak istiyor gibi görünüyor. Her gün haberler bize aksini söylüyor.
Dışarıda yağmur durmuştur. Hâlâ buradayım, biraz daha iyi, kurumuş ve daha sıcak. Her seferinde bir an, bahar vaadine geri dönmenin zamanı geldi.
Mark Morocco, Los Angeles’ta bir doktor ve acil tıp profesörüdür.