Görünüşe göre bir kasırga tarafından takip edilmek, tıpkı bir fırtınanın geleceğini bildiğimiz ama çok az şey bildiğimiz bir pandemi arifesi gibi hissettiriyor. Her ikisi de başlangıçta yavaş hareket eden felaketlerdir. Her ikisi de büyük ölüm ve yaralanmaya neden olabilir veya olmayabilir. En gelişigüzel nedenlerle ya da hiçbir neden olmaksızın harap olabilir ya da dokunmadan geçip gidebilirsiniz. Her ikisi de çabuk unutulabilir.
Viral MERS’i veya COVID-19’un kuzeni SARS’ı hatırlıyor musunuz? 1998’de Bonnie Kasırgası ve evet, 2022? Üç grip salgınından herhangi biri sonrasında 1918 mi? Ian Kasırgası, Andrew, Katrina, Ebola veya AIDS gibi kesinti yapacak mı??
Muhtemelen değil.
Toplumumuzda bir ton inkar var – COVID, iklim değişikliği, siyasi seçimlerin sonuçları. Fırtına tam üzerimizde olana kadar kendimizi eğlendirme ve dikkatimizi dağıtma yeteneğine sahibiz. Biz insanlar, doğrudan bize veya sevdiklerimize bir şey olmadıkça, psikolojik olarak omuz silkme konusunda iyi bir yeteneğe sahibiz. Değilse, bir an üzülür ve sonra yolumuza devam ederiz.
Belki de bizi koruyor, bu endişemizi azaltma yeteneği.
Onsuz asla bir acil servis doktoru olarak görev yapamam. Yakınımdaki insanlar, COVID ile 2½ yıldır uğraştığım için TSSB’m olduğunu düşünüyorlar ve muhtemelen haklılar.
İkiye bölünmüş bir hayat yaşıyorum, ileri geri uçuyorum, UCLA’da pratik yapıyorum ve tuzlu su Yosemite olarak adlandırdığım o kadar güzel bir yerde bir evle ilgilendiğim Key West’te yarı zamanlı yaşıyorum. Ancak dünya başkenti Los Angeles, buruşuk bir saten yatağın üzerindeki şampanya gibi çeşitli bir manzaraya dökülen daha iyi havayla baştan çıkarıyor.
İnsanlar sık sık liberal Los Angeles’ta yaşamayı ve çılgın Florida’yı nasıl bağdaştırdığımı soruyor. Onlara yerel gazetelerin aynı konuları ele aldığını söylüyorum: Zorunlu çalışanlar ve aileleri için uygun fiyatlı barınma eksikliği, artan suç ve şiddet, evsizlik, yolsuzluk ve etkisiz yerel yönetim. Her iki yerde de çeşitlilik geçmişi kutlansa da, hayatın kontrolden çıktığına dair ortak bir asık suratlı duyguya, içe kapanan ve kendilerinden farklı olanlardan uzaklaşan topluluklara dikkat çekiyorlar..
Haberler ve Key West Citizen gazetelerinde “burası 10 (20, 30 yıl önce) daha iyiydi” iddiasını tutkulu bir şekilde ele alıyor. Bu tür bakış açıları tam olarak doğru olmasa da, sol kıyıda ve Gunshine State’te geçmiş ve şimdiki siyaseti sohbetin dışında tutmayı koruyucu buluyorum.
Ian, Florida’yı alçalttı ve şimdi, son zamanlardaki sert konuşmaların tanıdık bir yankısı olan pek çok gergin siyasi konuşma olacak.
Biz doktorlar pandemi karşısında küçük düştük. Bildiklerimizi ve bilmediklerimizi iletmeyi beceremedik, çılgın teorilere ve düpedüz yalanlara hakim olma ve iyi tavsiyeleri sulandırma şansı verdik. İnsanlar bu yüzden öldü. Siyasi bölünmenin her iki tarafından da hastalar üzerinde işe yarayan harika aşılara ve tedavilere rağmen, hala bu mücadeleyi veriyoruz.
Sonuç? Amerikalıların yüzde otuzu aşısız kaldı, ortalama yaşam süremiz azaldı ve COVID, ABD’de üçüncü önde gelen ölüm nedeni Ian gibi, politikamızın ne olduğu veya hangi eyaletten kaçtığımız umurunda değil. COVID, biz tartışırken özgürce mutasyona uğramaktan mutlu.
Gerçek bir N95 kadar yararlı bir aşı öncesi araç olan paniğimi bastırmayı öğrendim, özellikle uçuşumun olduğu gün Ian Kasırgası dönüp Keys ve Florida’ya doğru virajlı bir koşu yaptığında. Son uçuşlardan birini yaptım.
Kalabalık bir terminalde, Ian’dan etkilenmemiş gibi görünen yüzleri çıplak yolcularla beklerken, tanıdık bir korku hissettim. Herkesin bir damlatmaz bardağı ve poker suratlı olduğu görülüyordu. Benimki maskeyle kapatılan birkaç kişiden biriydi..
KOVİD? Yani geçen yıl. Bir içki daha al.
Uçuşumda değil. Yükselen mor bulutlardan ve kızgın kırmızılar içinde soyut bir tabloya benzeyen bir radar ekranından etkilenen pilotlar, kabin ekibi de dahil olmak üzere herkesi tüm uçuş boyunca kuşattı.
sekiz saat sonra, Terminal 4’ten çıkarken, ben güney Florida’dayken LAX’in maske kuralını kaldırdığını fark etmedim; burada maske takmak o kadar nadirdi ki, polis ışık yanlışsa bir banka soyduğunuzu düşünebilirdi.
Kaldırıma gitmeye odaklanmıştım, neredeyse diğer yöne giden uzun boylu, kır saçlı, yaşlı bir beyefendiye çarpıyordum. Maskeli iki adım attık ve yanımdan geçti. Bir saniye sonra, arkamdan yüksek bir ses bana çarptı.
“Maskenin nesi var ihtiyar?”
Yorgun ve bıkkın bir şekilde arkamı dönüp “Benimle mi konuşuyorsun?” diye düşündüm. Ben daha De Niro’yu dolduramadan, uzun boylu beyefendi kırmızı beyzbol şapkalı genç bir adamla yüz yüze geldi.
İşte Los Angeles’ta başlıyoruz, Florida’da değil. Bunları uyduramazsın.
Ama beyefendi, “Kendi nedenlerim var. Sen seninkini tut. Gülümseyen abiden uzaklaştı ve kalabalığın içinde kayboldu. Hepimizin yapması gerekeni yapıyordu – deneyimlerimiz, fırtına veya virüs veya birdenbire başka bir şey tarafından değiştirilsek bile, dengeli bir hayat yaşamaya devam etmeye devam etmek.
Mark Morocco, Los Angeles’ta bir doktor ve acil tıp profesörüdür.