“Hush” – “Silence”: Kaija Saarihao’nun solist Verneri Pohjola için bestelediği ve prömiyerini 24 Ağustos’ta Finlandiya Radyo Senfoni Orkestrası’nı Susanna Mälkki’nin şefliğinde muhteşem Musiikkitalo’da yapacak olan trompet konçertosunun adı bu. Helsinki . Ne yazık ki, bu ölümünden sonra olacak. Büyük Fin bestecinin tamamlayabildiği son eserdir. Çünkü 2 Haziran sabahı erken saatlerde Paris’teki evinde yatağında huzur içinde uykuya daldı. Tekerlekli sandalyede bile çokça kaptığı agresif bir beyin tümörüne karşı mücadelesi sona ermiştir. O sadece 70 yaşındaydı.
ayrıca oku
Bu daha da trajik çünkü Saariaho, birkaç kişi tarafından değer verilen, inisiyelerin önemli bulduğu, ancak gerçekte dünyamızın gidişatı üzerinde hiçbir etkisi olmayan çağdaş bir fildişi kulenin sakini değildi. Kaija Saariaho’nun kendine has ama aynı zamanda popüler müziği duyuldu ve duyuluyor. Aksiyonun tam ortasına geldi, senfoni orkestraları, oda formasyonları ve 2015’te “Trans” şarkısını kendisi için bestelediği ünlü arpçı Xavier de Maistre gibi eserlerine şehvetle bakan solistler tarafından canlandırılıyor.
Peter Sellars onu motive etti
Şimdi 91 yaşında olan Sofia Gubaidulina’nın yanı sıra, sessiz, çekingen, neredeyse utangaç Kaija Saarihao, bu iddialı canlı besteciler kulübündeki tek kadındı; hayattaki mesafe, dünyanın ondan ne bekleyeceğini netleştiriyor. Yıldızlar ayrıca kendilerini Saariaho sesleriyle süslemeyi severler. Onu 2000 yılında Salzburg Festivali’nde aniden üne kavuşturan opera, başlangıçta ezoterik görünen, sonra büyülü bir şekilde güzel sahne niteliklerini ortaya çıkaran, uzak Orta Çağlardan gürültülü zamanlarımıza esen ozan bir uzak aşk efsanesiydi. L’amour de loin – aynı zamanda, çok özlenen Gerard Mortier’in bir “kurgusu” da tabii ki – şef Kent Nagano’nun yanı sıra yönetmen Peter Sellars ve şarkıcılar Dawn Upshaw ve Dwayne Croft için bir zafer oldu.
Genellikle bölünmüş teller yüksek tonlarda hareket eder, sürekli enstrümantal sololar bu arka plana karşı yontulur. Bu büyük aşka kasidede bas sadece bulanık bir temel, tizlerde bir piyano incileri, arplar hışırtı, geçmişin ve bugünün şarkısını sağlar. Bu sakin, çoksesli dallara ayrılan ama yönetilebilir müzikte glissandi ve arpejlerin akışı, damlaması, yükselişi var.
Sellars, o zamanlar genellikle yeni bir Saariaho müzik tiyatrosunu rampaya iten motive ediciydi, örneğin Paris’te “Adriana Mater” (2005) veya Amsterdam’da kontrtenor Philippe Jaroussky için Japonlardan etkilenen “Only the Sound Remains” (2015) . Lyon’da Karita Mattila için François Girad’ın yönettiği “Émilie” (2010) geldi. Magdalena Koszena ve Sandrine Piau ile oynadığı son operası “Masumiyet” yine dünya çapında bir başarı elde etti ve prömiyerini iki yıl önce Aix-en-Provence Festivali’nde yaptı, Simon Stone tarafından sahnelendi (ve hala Arte medya kütüphanesinde hayranlıkla izlenebilir) . En son olarak, bir okul saldırısı kurbanlarından birinin annesinin, yıllar sonra katille nasıl bir araya geldiğini anlatan heyecan verici oyun, Londra’da gösterildi; Amsterdam, San Francisco ve New York operaları ortak yapımcılığını üstlendi.
Burası, üçüncü taraf içeriğini bulacağınız yerdir
Gömülü içeriğin görüntülenmesi için, üçüncü taraf sağlayıcılar olarak gömülü içeriğin sağlayıcıları bu izni talep ettiğinden, kişisel verilerin iletilmesi ve işlenmesine ilişkin geri alınabilir onayınız gereklidir. [In diesem Zusammenhang können auch Nutzungsprofile (u.a. auf Basis von Cookie-IDs) gebildet und angereichert werden, auch außerhalb des EWR]. Anahtarı “açık” konumuna getirerek, bunu kabul etmiş olursunuz (herhangi bir zamanda iptal edilebilir). Buna, GDPR Madde 49 (1) (a) uyarınca belirli kişisel verilerin ABD dahil üçüncü ülkelere aktarılmasına verdiğiniz onay da dahildir. Bununla ilgili daha fazla bilgi bulabilirsiniz. Onayınızı istediğiniz zaman anahtar ve sayfanın alt kısmındaki gizlilik aracılığıyla geri çekebilirsiniz.
Kaynıyor, gümbürdüyor. Bazen cazip bir fon müziği gibi geliyor, çoğu zaman garip bir korku filmi gibi geliyor, sanki Jack Nicholson bir sonraki köşede pusuda bekliyormuş gibi. Sürekli konuşmak, anlatmak, geriye bakmak, itiraf etmek var. diyaloglar, monologlar. Toplam dokuz dilde bir parlando, beş kesintisiz birleştirme perdesi ve 105 dakika uzunluğunda – ve yine de dinlemesi heyecan verici. “Masumiyet” kendini neredeyse kusursuz olarak sunar iyi yapılmış müzikli tiyatro oyunuorijinal ve dokunaklı, yoğun, heyecan verici roller ve uygun olduğu kadar incelikli müzik.
Yavaş yavaş, herkesin bastırdığı trajedinin hatırasının dehşeti yer açar – Kozena’nın yoğun şarkı söylemesi ve aynı zamanda yavaş yavaş olayları devralan altı öğrencinin çok dilli yankıları aracılığıyla. Mekan yavaş yavaş, insanların yerde yattığı, günümüzün düğün partisinin aralarında dolaştığı eski sınıflara dönüşüyor. Geçmiş apaçık ve acımasızca geri dönüyor, sadece gelin korkunç olay hakkında hiçbir şey bilmiyor, o sadece: masum.
13 solo bölümde bile bazen güçlendirilen net nota, her şeyi yumuşatır ve aynı zamanda keskinleştirir. Seyirciyi incelikle gerçeklik ve vicdan azabı girdabına çekiyor. Aix’in beğenilen ucunda tekerlekli sandalyeye mahkum olan Kaija Saariaho, beşinci, ne yazık ki artık final olan operasında onun için tamamen yeni bir tonal dil yaratmayı başardı, daha erişilebilir, daha renkli, bir tür alt çizgi gibi. filmde. Ve kelimelerin banal kaldığı yerde, sesler bildirebilir. Ustaca modern bir opera trajedisidir.
Büyüleyici küresel eserler
sus Sessizlik. Bu aynı zamanda, genellikle sessizlik etrafında dönen değerli, göz kamaştırıcı Saariaho sesleri için de güzel bir terim çünkü sessizlik olmadan müzik de olmaz. Kaija Saariaho, 14 Ekim 1952’de Helsinki’de Sibelius Akademisi’nde okudu ve Magnus Lindberg ve Esa-Pekka Salonen gibi öğrenci arkadaşlarıyla Open Ears grubunu kurdu. Ayrıca, Brian Ferneyhough ve Klaus Huber ile çalıştığı Almanya’da kararlı bir şekilde şekillendi. Darmstadt yaz kurslarına katıldı; 1982’den itibaren Paris’teki Centre Pompidou’daki IRCAM’de müziğinin ince tozu, yarı pudra şekeri üzerinde çalıştı. O zamandan beri, bilgisayar destekli yapılar, teyp ve canlı elektronikler, büyük ve küçük oluşumlar, çeşitli enstrümanlar ve durumlar için stokta bulunan, çoğunlukla büyüleyici küresel çalışmalarını da karakterize etti.
ayrıca oku
Müziği, farklı enstrümanlardaki bireysel notaların ses spektrumunun bilgisayar analizine dayanan Fransız spektralistler, uzun süredir tutulan bas notaları ve mikrotonal aralıkların karışımıyla Saariaho’yu da büyüledi. Bu tarzdaki en iyi bilinen eseri Graal keman ve orkestra tiyatrosudur (1997). Paris ayrıca Kaija Saariaho’nun hayatının merkezi oldu, IRCAM’da kendisi de beste yapan kocası Jean-Baptiste Barrière ile tanıştı. (Daha önce Gubaidulina’nın olduğu gibi) çok önemli olduğu söylenen Siemens Müzik Ödülü dışında hemen hemen her yerde ödüller yağmuruna tutuldu.
Kaija Saariaho bir keresinde “Sık sık yazdığım müziği ama aynı zamanda tamamen farklı sesleri de hayal ediyorum” demişti. “Bazen sinir bozucu oluyor ama müzik hayali kurmasaydım daha da kötü olurdu. Çünkü şarkı yazmak beni mutlu ediyor. İçimdeki kaos düzeliyor, netleşiyor. Ve bu yüzden her zaman zamanında hazırım. Son teslim tarihinden sonra nefes nefese, baskı beni deli ederdi. Düzenlilik benim için mükemmel.”
ezoterik değil
Ve böylece bu narin, güzel kızıl saçlı kadın müziğiyle insanları büyüledi ve büyüledi. Çünkü itici görünmüyordu, istemiyordu ve önce üzerinde çalışılması gerekiyordu, ancak tüm karmaşıklığa, serbest bırakılmış duygulara rağmen erişilebilir ve anlaşılırdı. Artık müzik dünyasının her yerinden akan yas ifadeleri çok daha çeşitli, dokunaklı ve duygulu. Kaija Saariaho ezoterik, marjinal bir figür değildi ama yaşayan bir besteci olarak loncasında çok ender bir şekilde merkezi bir figürdü.
“Hush”tan sonra, Gustav Mahler’in tamamladığı son Senfoni No. 9, Ağustos ayında Helsinki’de duyulabilir. Son dördüncü bölümde en anlamlı çello iç çekişleriyle sessizlik içinde ölür. Kaija Saariajo gerçekten daha güzel, anlamlı bir Requiem isteyemezdi.
ayrıca oku
Bu daha da trajik çünkü Saariaho, birkaç kişi tarafından değer verilen, inisiyelerin önemli bulduğu, ancak gerçekte dünyamızın gidişatı üzerinde hiçbir etkisi olmayan çağdaş bir fildişi kulenin sakini değildi. Kaija Saariaho’nun kendine has ama aynı zamanda popüler müziği duyuldu ve duyuluyor. Aksiyonun tam ortasına geldi, senfoni orkestraları, oda formasyonları ve 2015’te “Trans” şarkısını kendisi için bestelediği ünlü arpçı Xavier de Maistre gibi eserlerine şehvetle bakan solistler tarafından canlandırılıyor.
Peter Sellars onu motive etti
Şimdi 91 yaşında olan Sofia Gubaidulina’nın yanı sıra, sessiz, çekingen, neredeyse utangaç Kaija Saarihao, bu iddialı canlı besteciler kulübündeki tek kadındı; hayattaki mesafe, dünyanın ondan ne bekleyeceğini netleştiriyor. Yıldızlar ayrıca kendilerini Saariaho sesleriyle süslemeyi severler. Onu 2000 yılında Salzburg Festivali’nde aniden üne kavuşturan opera, başlangıçta ezoterik görünen, sonra büyülü bir şekilde güzel sahne niteliklerini ortaya çıkaran, uzak Orta Çağlardan gürültülü zamanlarımıza esen ozan bir uzak aşk efsanesiydi. L’amour de loin – aynı zamanda, çok özlenen Gerard Mortier’in bir “kurgusu” da tabii ki – şef Kent Nagano’nun yanı sıra yönetmen Peter Sellars ve şarkıcılar Dawn Upshaw ve Dwayne Croft için bir zafer oldu.
Genellikle bölünmüş teller yüksek tonlarda hareket eder, sürekli enstrümantal sololar bu arka plana karşı yontulur. Bu büyük aşka kasidede bas sadece bulanık bir temel, tizlerde bir piyano incileri, arplar hışırtı, geçmişin ve bugünün şarkısını sağlar. Bu sakin, çoksesli dallara ayrılan ama yönetilebilir müzikte glissandi ve arpejlerin akışı, damlaması, yükselişi var.
Sellars, o zamanlar genellikle yeni bir Saariaho müzik tiyatrosunu rampaya iten motive ediciydi, örneğin Paris’te “Adriana Mater” (2005) veya Amsterdam’da kontrtenor Philippe Jaroussky için Japonlardan etkilenen “Only the Sound Remains” (2015) . Lyon’da Karita Mattila için François Girad’ın yönettiği “Émilie” (2010) geldi. Magdalena Koszena ve Sandrine Piau ile oynadığı son operası “Masumiyet” yine dünya çapında bir başarı elde etti ve prömiyerini iki yıl önce Aix-en-Provence Festivali’nde yaptı, Simon Stone tarafından sahnelendi (ve hala Arte medya kütüphanesinde hayranlıkla izlenebilir) . En son olarak, bir okul saldırısı kurbanlarından birinin annesinin, yıllar sonra katille nasıl bir araya geldiğini anlatan heyecan verici oyun, Londra’da gösterildi; Amsterdam, San Francisco ve New York operaları ortak yapımcılığını üstlendi.
Burası, üçüncü taraf içeriğini bulacağınız yerdir
Gömülü içeriğin görüntülenmesi için, üçüncü taraf sağlayıcılar olarak gömülü içeriğin sağlayıcıları bu izni talep ettiğinden, kişisel verilerin iletilmesi ve işlenmesine ilişkin geri alınabilir onayınız gereklidir. [In diesem Zusammenhang können auch Nutzungsprofile (u.a. auf Basis von Cookie-IDs) gebildet und angereichert werden, auch außerhalb des EWR]. Anahtarı “açık” konumuna getirerek, bunu kabul etmiş olursunuz (herhangi bir zamanda iptal edilebilir). Buna, GDPR Madde 49 (1) (a) uyarınca belirli kişisel verilerin ABD dahil üçüncü ülkelere aktarılmasına verdiğiniz onay da dahildir. Bununla ilgili daha fazla bilgi bulabilirsiniz. Onayınızı istediğiniz zaman anahtar ve sayfanın alt kısmındaki gizlilik aracılığıyla geri çekebilirsiniz.
Kaynıyor, gümbürdüyor. Bazen cazip bir fon müziği gibi geliyor, çoğu zaman garip bir korku filmi gibi geliyor, sanki Jack Nicholson bir sonraki köşede pusuda bekliyormuş gibi. Sürekli konuşmak, anlatmak, geriye bakmak, itiraf etmek var. diyaloglar, monologlar. Toplam dokuz dilde bir parlando, beş kesintisiz birleştirme perdesi ve 105 dakika uzunluğunda – ve yine de dinlemesi heyecan verici. “Masumiyet” kendini neredeyse kusursuz olarak sunar iyi yapılmış müzikli tiyatro oyunuorijinal ve dokunaklı, yoğun, heyecan verici roller ve uygun olduğu kadar incelikli müzik.
Yavaş yavaş, herkesin bastırdığı trajedinin hatırasının dehşeti yer açar – Kozena’nın yoğun şarkı söylemesi ve aynı zamanda yavaş yavaş olayları devralan altı öğrencinin çok dilli yankıları aracılığıyla. Mekan yavaş yavaş, insanların yerde yattığı, günümüzün düğün partisinin aralarında dolaştığı eski sınıflara dönüşüyor. Geçmiş apaçık ve acımasızca geri dönüyor, sadece gelin korkunç olay hakkında hiçbir şey bilmiyor, o sadece: masum.
13 solo bölümde bile bazen güçlendirilen net nota, her şeyi yumuşatır ve aynı zamanda keskinleştirir. Seyirciyi incelikle gerçeklik ve vicdan azabı girdabına çekiyor. Aix’in beğenilen ucunda tekerlekli sandalyeye mahkum olan Kaija Saariaho, beşinci, ne yazık ki artık final olan operasında onun için tamamen yeni bir tonal dil yaratmayı başardı, daha erişilebilir, daha renkli, bir tür alt çizgi gibi. filmde. Ve kelimelerin banal kaldığı yerde, sesler bildirebilir. Ustaca modern bir opera trajedisidir.
Büyüleyici küresel eserler
sus Sessizlik. Bu aynı zamanda, genellikle sessizlik etrafında dönen değerli, göz kamaştırıcı Saariaho sesleri için de güzel bir terim çünkü sessizlik olmadan müzik de olmaz. Kaija Saariaho, 14 Ekim 1952’de Helsinki’de Sibelius Akademisi’nde okudu ve Magnus Lindberg ve Esa-Pekka Salonen gibi öğrenci arkadaşlarıyla Open Ears grubunu kurdu. Ayrıca, Brian Ferneyhough ve Klaus Huber ile çalıştığı Almanya’da kararlı bir şekilde şekillendi. Darmstadt yaz kurslarına katıldı; 1982’den itibaren Paris’teki Centre Pompidou’daki IRCAM’de müziğinin ince tozu, yarı pudra şekeri üzerinde çalıştı. O zamandan beri, bilgisayar destekli yapılar, teyp ve canlı elektronikler, büyük ve küçük oluşumlar, çeşitli enstrümanlar ve durumlar için stokta bulunan, çoğunlukla büyüleyici küresel çalışmalarını da karakterize etti.
ayrıca oku
Müziği, farklı enstrümanlardaki bireysel notaların ses spektrumunun bilgisayar analizine dayanan Fransız spektralistler, uzun süredir tutulan bas notaları ve mikrotonal aralıkların karışımıyla Saariaho’yu da büyüledi. Bu tarzdaki en iyi bilinen eseri Graal keman ve orkestra tiyatrosudur (1997). Paris ayrıca Kaija Saariaho’nun hayatının merkezi oldu, IRCAM’da kendisi de beste yapan kocası Jean-Baptiste Barrière ile tanıştı. (Daha önce Gubaidulina’nın olduğu gibi) çok önemli olduğu söylenen Siemens Müzik Ödülü dışında hemen hemen her yerde ödüller yağmuruna tutuldu.
Kaija Saariaho bir keresinde “Sık sık yazdığım müziği ama aynı zamanda tamamen farklı sesleri de hayal ediyorum” demişti. “Bazen sinir bozucu oluyor ama müzik hayali kurmasaydım daha da kötü olurdu. Çünkü şarkı yazmak beni mutlu ediyor. İçimdeki kaos düzeliyor, netleşiyor. Ve bu yüzden her zaman zamanında hazırım. Son teslim tarihinden sonra nefes nefese, baskı beni deli ederdi. Düzenlilik benim için mükemmel.”
ezoterik değil
Ve böylece bu narin, güzel kızıl saçlı kadın müziğiyle insanları büyüledi ve büyüledi. Çünkü itici görünmüyordu, istemiyordu ve önce üzerinde çalışılması gerekiyordu, ancak tüm karmaşıklığa, serbest bırakılmış duygulara rağmen erişilebilir ve anlaşılırdı. Artık müzik dünyasının her yerinden akan yas ifadeleri çok daha çeşitli, dokunaklı ve duygulu. Kaija Saariaho ezoterik, marjinal bir figür değildi ama yaşayan bir besteci olarak loncasında çok ender bir şekilde merkezi bir figürdü.
“Hush”tan sonra, Gustav Mahler’in tamamladığı son Senfoni No. 9, Ağustos ayında Helsinki’de duyulabilir. Son dördüncü bölümde en anlamlı çello iç çekişleriyle sessizlik içinde ölür. Kaija Saariajo gerçekten daha güzel, anlamlı bir Requiem isteyemezdi.