ÜYeşil tost makinesi belki bir noktada tekrar tartışmaya açılacaktır. Ve işte böyle olur: Bessie olarak bilinen Münihli dedektif müfettiş Elisabeth, kayıplara rağmen bir şüphelinin peşindedir. Ve sonra yaşamla ölüm arasındaki iskelede asılı kalıyor ki bu aptalca çünkü yüksekten korkuyor.
Hayatının belki de son anında (yeni “polisin 110’u araması”nın yarısına gelmediğimizi biliyoruz), zihninden resimlerle geçen onun hayatı değil, yanından yuvarlanan yeşil bir ekmek kızartma makinesidir. iki dilim daha tükürür.
Neredeyse kadeh kaldırma deneyiminden sonra meslektaşı Dennis Eden’e (Stephan Zinner) “Ne kadar acınası,” diye sorar – “polis çağrısı” müfettişi Bessie Eyckhoff’un son vakası olan “paranoyayı” üstlenen herkes şakayı yapmak zorundadır. .
ayrıca oku
“Bellek Yüzü”
Yeşil şeyden bir alıntı olabilir (Bessie’nin vakalarında her zaman gerçeklik dansı yapan tüm tuhaf ve komik sinematik yan şakaları çözmek için bir sohbet grubu kurmalısınız). Pazar akşamı dedektif sleuths arasında bu ayakları yere basan ve empati kurabilen çocuk kraliçenin beyninin nasıl çalıştığının da bir göstergesi olabilir – “Paranoya” ölülerinden birinin dairesinde yeşil bir tost makinesi duruyordu.
Kimse fark etmedi. Sadece Bessie Eyckhoff’un bilinci. Bu, marjinal, gerçekliğe deli olanlar için özellikle alıcıdır. İnsan olan her şey için de. Bessie Eyckhoff, küçük şeylerin tanrıçasıdır. Bessie Eyckhoff maceraları da buna uygundu. Eylem ve felsefenin saf olmayan karışımları, soğuk çılgınlık ve insan inek sıcaklığı.
Bu yüzden onu özleyeceğiz. O bir sır olarak kalacak. Pazar akşamı bulvarına giden bir ara sokak – Fabian Hinrichs ve Dagmar Manzel’in “suç mahallinde” her zaman Frankonya’dan geçtiği yollar kadar özellikle güzel, özellikle benzersiz.
Sağlık görevlisi Sarah Kant (Marta Kizyma) travma odasında
Kredi: Sabine Finger/Amalia Film & Dragonbird Films/BR
Verena Altenberger’in altıncı davasının sonunda Pazar akşamı suç arşivine veda etme kararı hakkında çok duygusallaşmadan ve ciddi, acı gözyaşları dökmeden önce – bir vaka var. Başlık bir kereliğine çok kesin olan “Paranoya” aslında zulüm sanrıları hakkındadır. Başlığın kesinliği Bessie’nin Münih’inde her zaman olan şey değildi – “Gelecek dediğimiz yalan” bir hikayenin adıydı, “Ölülerin gördüğü ışık” başka bir hikayeydi.
Sağlık görevlisi Sarah Kant’ın kafası karışmış kafasının içindeyiz.Akustik olarak onun garip doğasına çekiliyoruz, optik olarak da – gürültüler, çıldırtan cümle kırıntıları duyuyoruz, bulanık görüntüler görüyoruz. Sarah Kant bir zamanlar Carlo Melchior’u severdi. Bu, birlikte araba kullandığı meslektaşı. Sarah’nın olduğu her şey onun için çok fazlaydı.
Şimdi harekete geçtiler ve ayrıldıklarına inanamıyorlar. Her halükarda Sarah (Marta Kizyma bu filmi Verena Altenberger kadar destekliyor) buna inanamıyor. Görev, inşaat alanı olan, iskele ve folyoya dönüşen bir evde. Dairesinde dikişler içinde yatan bir kadın var. Gizemli bir arayan suça işaret etti.
Münih’te işkence mahzenleri var mı?
Sarah ve Melchior, onu en yakın kliniğe götürmek isterler, ancak daha uzaktaki bir kliniğe yönlendirilirler. Sarah merak eder. Kadın ertesi gün gidiyor. Ve her şey – klinik belgelerini göster – Sarah’nın önceki akşamdan hatırladığından farklı gitmiş gibi görünüyor. Ve bir de kafasına çuval geçirmiş bir sandalyede oturan bir adamın olduğu bir VHS kaseti var. Kaset onu olay mahallindeki birine ulaştırmış olmalı.
Sarah zorla Carlo’nun dairesine girer ve onu videoyu izlemeye zorlamak ister. O zaman ölmüş olacak, Carlo. Ve Sarah’nın ruhu sonunda paramparça olur. Ve sonunda Bessie onunla karşılaştığında daha büyük bir şeylerin döndüğünü kendi kendine mırıldandı. Sonra siyah ayakkabılı kırmızı bağcıklı bir adam görür, onu daha önce görmüştür.
Daha önce “polis aramasında” daha güvenilir tanıklar vardı. Ama – belki de Claudia Michelsen’in komisyon üyesi Brasch’tan – Sarah Kant’ın içindeki sözde fantazmanın çalılıklarını kazmak ve gerçeği bulmak için Bessie Eyckhoff’tan daha uygun olabilecek biri yok.
ayrıca oku
“Polis araması” böyle
“Paranoya” onu uçurumun kenarına getirir ve onu yalnız bırakır. Johanna Wokalek, eski Matthias Brandt komiserliğini devralır. Bessie hakkında henüz bir şey söylenmedi. Çözülmemiş, tamamlanmamış olarak kalır. Başka hiçbir şeyi hak etmezdi. Herkes kendini vurabilir (dikkat: spoiler).
Hayatının belki de son anında (yeni “polisin 110’u araması”nın yarısına gelmediğimizi biliyoruz), zihninden resimlerle geçen onun hayatı değil, yanından yuvarlanan yeşil bir ekmek kızartma makinesidir. iki dilim daha tükürür.
Neredeyse kadeh kaldırma deneyiminden sonra meslektaşı Dennis Eden’e (Stephan Zinner) “Ne kadar acınası,” diye sorar – “polis çağrısı” müfettişi Bessie Eyckhoff’un son vakası olan “paranoyayı” üstlenen herkes şakayı yapmak zorundadır. .
ayrıca oku
“Bellek Yüzü”
Yeşil şeyden bir alıntı olabilir (Bessie’nin vakalarında her zaman gerçeklik dansı yapan tüm tuhaf ve komik sinematik yan şakaları çözmek için bir sohbet grubu kurmalısınız). Pazar akşamı dedektif sleuths arasında bu ayakları yere basan ve empati kurabilen çocuk kraliçenin beyninin nasıl çalıştığının da bir göstergesi olabilir – “Paranoya” ölülerinden birinin dairesinde yeşil bir tost makinesi duruyordu.
Kimse fark etmedi. Sadece Bessie Eyckhoff’un bilinci. Bu, marjinal, gerçekliğe deli olanlar için özellikle alıcıdır. İnsan olan her şey için de. Bessie Eyckhoff, küçük şeylerin tanrıçasıdır. Bessie Eyckhoff maceraları da buna uygundu. Eylem ve felsefenin saf olmayan karışımları, soğuk çılgınlık ve insan inek sıcaklığı.
Bu yüzden onu özleyeceğiz. O bir sır olarak kalacak. Pazar akşamı bulvarına giden bir ara sokak – Fabian Hinrichs ve Dagmar Manzel’in “suç mahallinde” her zaman Frankonya’dan geçtiği yollar kadar özellikle güzel, özellikle benzersiz.
Sağlık görevlisi Sarah Kant (Marta Kizyma) travma odasında
Kredi: Sabine Finger/Amalia Film & Dragonbird Films/BR
Verena Altenberger’in altıncı davasının sonunda Pazar akşamı suç arşivine veda etme kararı hakkında çok duygusallaşmadan ve ciddi, acı gözyaşları dökmeden önce – bir vaka var. Başlık bir kereliğine çok kesin olan “Paranoya” aslında zulüm sanrıları hakkındadır. Başlığın kesinliği Bessie’nin Münih’inde her zaman olan şey değildi – “Gelecek dediğimiz yalan” bir hikayenin adıydı, “Ölülerin gördüğü ışık” başka bir hikayeydi.
Sağlık görevlisi Sarah Kant’ın kafası karışmış kafasının içindeyiz.Akustik olarak onun garip doğasına çekiliyoruz, optik olarak da – gürültüler, çıldırtan cümle kırıntıları duyuyoruz, bulanık görüntüler görüyoruz. Sarah Kant bir zamanlar Carlo Melchior’u severdi. Bu, birlikte araba kullandığı meslektaşı. Sarah’nın olduğu her şey onun için çok fazlaydı.
Şimdi harekete geçtiler ve ayrıldıklarına inanamıyorlar. Her halükarda Sarah (Marta Kizyma bu filmi Verena Altenberger kadar destekliyor) buna inanamıyor. Görev, inşaat alanı olan, iskele ve folyoya dönüşen bir evde. Dairesinde dikişler içinde yatan bir kadın var. Gizemli bir arayan suça işaret etti.
Münih’te işkence mahzenleri var mı?
Sarah ve Melchior, onu en yakın kliniğe götürmek isterler, ancak daha uzaktaki bir kliniğe yönlendirilirler. Sarah merak eder. Kadın ertesi gün gidiyor. Ve her şey – klinik belgelerini göster – Sarah’nın önceki akşamdan hatırladığından farklı gitmiş gibi görünüyor. Ve bir de kafasına çuval geçirmiş bir sandalyede oturan bir adamın olduğu bir VHS kaseti var. Kaset onu olay mahallindeki birine ulaştırmış olmalı.
Sarah zorla Carlo’nun dairesine girer ve onu videoyu izlemeye zorlamak ister. O zaman ölmüş olacak, Carlo. Ve Sarah’nın ruhu sonunda paramparça olur. Ve sonunda Bessie onunla karşılaştığında daha büyük bir şeylerin döndüğünü kendi kendine mırıldandı. Sonra siyah ayakkabılı kırmızı bağcıklı bir adam görür, onu daha önce görmüştür.
Daha önce “polis aramasında” daha güvenilir tanıklar vardı. Ama – belki de Claudia Michelsen’in komisyon üyesi Brasch’tan – Sarah Kant’ın içindeki sözde fantazmanın çalılıklarını kazmak ve gerçeği bulmak için Bessie Eyckhoff’tan daha uygun olabilecek biri yok.
ayrıca oku
“Polis araması” böyle
“Paranoya” onu uçurumun kenarına getirir ve onu yalnız bırakır. Johanna Wokalek, eski Matthias Brandt komiserliğini devralır. Bessie hakkında henüz bir şey söylenmedi. Çözülmemiş, tamamlanmamış olarak kalır. Başka hiçbir şeyi hak etmezdi. Herkes kendini vurabilir (dikkat: spoiler).