LOnun için ölümle ilgili olmayan edebiyat değildi. Cormac McCarthy bir keresinde ölümün dünyanın konusu olduğunu söylemişti – hayatında verdiği belki dört ya da beş röportajdan birinde, kibar ve utangaç, azami mesafeli ve azami özgüvenli.
Bunlardan sadece biri televizyon içindi ve o zamanlar, 2007’de, bunun gerçekleşmesi bile bir sansasyondu. Her nasılsa, neredeyse her şeye gücü yeten Oprah Winfrey, neredeyse kimsenin yüz yüze tanımadığı yıldız yazarı Teksas ağılından çekmeyi başardı: Cormac McCarthy, 74, kovboy çizmeleri ve siyah deri bir koltuğa yarı yarıya gömülmüş durumda. Amerika’nın edebiyat camiasını az çok temsil eden bir kadına karşı alçak bir ses ve belli belirsiz bir dehşet.
ayrıca oku
Cormac McCarthy’nin bununla hiçbir ilgisi yoktu. Kitap turlarına çıkmadı, kitap imzalamadı, başka yazar tanımadı ve William Faulkner dışında onlardan alıntı da yapmadı.
Yalnızca en çılgın romanı “Batıdaki Akşam Kükremesi”nden önce üç alıntı yaptı: Paul Valéry’den (“Fikirleriniz korkunç”), vahşi doğa mistiği Jakob Böhme’den ve “Yuma Daily Sun” gazetesinden bir haber. ” 1982’den bize, insanların 300.000 yıl kadar erken bir tarihte diğer insanların kafa derisini yüzdüğünü iddia etti.
Teksas’a
Bu arada, “Die Abendröte im Westen” – orijinalinde, yumuşak bir odaklanma olmadan, “Blood Meridian” – modern kanon haline gelmiş gelmiş geçmiş en acımasız kitap olabilir. McCarthy romanı, yaklaşık 50 yaşında, ilk kamuoyu takdirini ve ardından Dahiler için 236.000 $ ‘lık MacArthur Hibesini aldıktan sonra yazdı.
McCarthy parayı aldı, boşandı (üç seferden ikincisi), memleketi Tennessee’den Teksas’a gitti ve ardından Teksas yazmaya devam etti ve Tennessee romanları yazmadı. (Hayatının çok geç bir döneminde, uzun ara verdiği 2022 tarihli çifte romanı The Passenger ve Stella Maris’te New Orleans’a gitmeyi göze aldı.)
McCarthy’nin dünya kariyeri “Afterglow on the West” (1985) ile başlar: Ulusal Kitap Ödülü 1992, Pulitzer Ödülü 2007, “All the Fair Horses”, “No Country for Old Men” ve “The Road” romanlarının tümü filme uyarlanmıştır. Billy Bob Thornton, John Hillcoat ve Coen kardeşler tarafından.
O andan itibaren McCarthy yedi litrelik kırmızı kamyonetini New Mexico’daki Santa Fe Enstitüsü’nün otoparkına park etti. Cormac McCarthy hâlâ hiçbir şey bilmiyordu. Oprah Winfrey ile konuşurken, hem onun hem de onun tarafından konuştu.
“Ne yapıyor?” “Sürüyor.”
Bu arada Tennessee’de geride bıraktığı hayat, akademik eğitim almış müritleri tarafından dedektif soruşturmalarının konusu oldu ve onlarla konuşmayı da reddetti.
Ancak McCarthy, New Hampshire, Cornish’te saklanan JD Salinger gibi saplantılı bir münzevi değildi. Manhattan’da paparazziler tarafından takip edilen Thomas Pynchon gibi ironik bir şekilde göz kırpan bir hayalet de değildi. O sadece var olmayan herhangi bir şeye şiddetle ilgisiz bir adamdı.
Bu noktalama işaretleri için bile geçerliydi. Cormac McCarthy noktalı virgülden nefret ediyordu, bunun aptalca olduğunu düşünüyordu; ayrıca tırnak işaretleri kullanmaktan kaçındı ve kısa çizgi ve kesme işaretlerinden hoşlanmadı.
“Tüm Güzel Atlar”: John Grady Cole rolünde Matt Damon
Kaynak: resim ittifakı / Birleşik arşiv
“Ne yapıyor?” – “Ridin.” – bu tipik bir McCarthy diyaloğu; tercümanlar bitişik harflerden “Evet efendim” diye umutsuzluğa kapılırsa. Ne de olsa İspanyol diyaloglarının (birçoğunun) yayınlanmasına zaten izin verilmedi. Akademisyenler daha sonra özel bir ciltte bununla ilgilendiler.
Saha araştırmalarına gelince, Tennessee’de pek çok McCarthy kanıtı buldular. Çocukluk evi (babası Rhode Island’dan taşınmış bir avukattı; o zamanlar Cormac’ın adıyla Charles’ın beş küçük kardeşi vardı). Çeşitli yeni yerler. McCarthy’nin 60’ların sonunda çok az bir paraya satın aldığı ve kendi elleriyle apartmana dönüştürdüğü efsanevi ahır.
Oprah Winfrey’e her zaman çalışmak zorunda olmamakla ilgili olduğunu mırıldanan oydu. Bunun tembellikle hiçbir ilgisi yoktu, her şey McCarthy’nin misyonu olan yazmakla ilgiliydi.
Tennessee’de The Field Warden’ı (1965) yazdı ve daktiloyla yazılmış metni tanıdığı tek yayıncıya gönderdi (ajans yok, ifşa yok, düzeltme yok, lütfen).
Daha sonra Outside in the Dark (1968), A Child of God (1974) ve en iyi Tennessee romanı The Lost’u (1979) yazdı.
İnsan öldürür, insan ölür.
Tüm bu kitaplar nadiren birkaç bin nüshadan fazlasına ulaştı. McCarthy umutsuzca fakirdi, ikinci karısı daha sonra bundan daha fazlasını anlattı; diş macununa para kalmadığında, posta kutusunda ansızın bir diş macunu örneği bulunduğu günkü gibi anekdotlarla yetindi.
McCarthy bunu burada bıraktı. Kendini yorumlamaktan, psikolojik gerçekçilikten de nefret ediyordu. Kural olarak, romanlarında ne yazar ne de karakterler tarafında bir yansıma yoktur.
Bunun yerine olan olur ve McCarthy’nin romanlarında bir şey olur: insan manzarada hareket eder, insan aç, insan karışık duygulara sahiptir, insan cesurdur (ya da değildir), insan korkar, insan öldürür, insan ölür.
Batı, sonra
Ancak McCarthy, karşılık gelen açıklamaların yazarın planlamasının sonucu olduğu fikrini reddederdi. Bir anlatı taslağı hazırlamak yerine, anlatısal olarak temele nüfuz etti. Karakterlerinin başına gelenler en iyi ihtimalle trajiktir ve çoğunlukla o ünlü “bir aptal tarafından anlatılan, ses ve delilik dolu fabl”dan başka bir şey değildir.
![YAŞLI İNSANLAR İÇİN ÜLKE YOK [US 2007] TOMMY LEE JONES YAŞLI ADAMLAR İÇİN ÜLKE YOKTUR [US 2007] TOMMY LEE JONES Tarih: 2007 (Mary Evans Resim Kitaplığı) | Yalnızca Editöryel Kullanım İçindir. Bayilere dağıtım yapılmaz.](https://img.welt.de/img/kultur/literarischewelt/mobile245848996/5232503897-ci102l-w1024/NO-COUNTRY-FOR-OLD-MEN.jpg)
Tommy Lee Jones, No Country for Old Men filminin uyarlamasında
Kaynak: resim ittifakı / Mary Evans Pi
Ama bir de McCarthy’nin, çoğu zaman doğa betimlemeleri biçiminde, eylemin tozlu yolu üzerinde bir gökyüzü gibi kıvrılan görkemli düzyazısı var: Muazzam güzellikte, imgelerle dolu, dayanıksız kağıt üzerindeki dini yazılar kadar yorumlanabilir ifadeler.
McCarthy’nin Western’i en parlak döneminden on yıllar sonra ilk kez edebiyata dönüştürdüğü söylenir ve en iyi kitaplarından ikisi olan Afterglow ve All the Fair Horses’un – biri 19. Yüzyılda, diğeri İkinci Dünya’dan sonra – edebiyata dönüştüğü doğrudur. Savaş – resmen Batılıdır.
çorak araziler
Aslında, Cormac McCarthy muhtemelen talihsizlik belirtileriyle dolu engebeli, çorak bir manzara aradı ve onu Teksas-Meksika sınırının çorak topraklarında buldu.
Bu arada, dünyanın bu ıssız, tanrılarla dolu bölgesinden kim geçerse geçsin – All the Fair Horses’un merhum kovboyları ya da “Afterglow on the West”in sefil isimsiz başıboşları – nehrin tuzlu kıyılarını anlatıyor. göletler, pürüzlü tuzak kaya levhaları ve okaliptüs kaplı geçitler özveri ile. Tanrı’nın gerçek hizmetkarları olan Santa Fe’de biyolog ve fizikçilerin arkadaşlığını araması boşuna değildi. Son çalışmaları atom bombası ve matematik etrafında dönüyor.
Nadir kamu görünümlerinden biri: Cormac McCarthy, 2007’de “Yol” un film uyarlamasının galasında
Kaynak: Mark van Holden Getty
Öte yandan, dünyadaki cehennem insandır. “The Afterglow in the West” te yalnızca deli, kanayan, işeyen, midesini bulandıran bir katil olarak görünür. Unutulmaz bir sahnede, ihmal edilmiş Meksikalılar ve Kızılderililerden oluşan bir “Moğol sürüsü”, yağmalamak ve öldürmek için Badlands’e giden çılgın bir düzensizliği takip eden bir “Anglosakson” çetesinin üzerine saldırır.
Her şeyden önce, “saçları yaranın altında, kemiğe kadar tonlanmış, sakatlanmış, çıplak keşişler gibi kana bulanmış toprakta yatan” kafa derisi yüzülmüş kalıntılar. McCarthy doğruluk umurunda değildi. Tüm insanlığın aşağılık olduğunu düşündü.
Dua eder gibi yazmak
Yine de bir kahraman yarattı: “All the Beautiful Horses” (1992) ile başlayıp “Özgürler Ülkesi” (1998) ile biten “Sınır üçlemesinin” ana karakteri John Grady Cole. John Grady de dünyada şanslı değil ama tavrı var ve “ortak bir ruhu” paylaşan ve “cennete ihtiyacı olmayan” atları var çünkü Tanrı “atların yeryüzünden kaybolmasına” asla izin vermez.
Tanrı doğadır ve doğa da Tanrı’dır ve bazen yazmak dua etmek gibidir. Jakob Böhme’de olduğu gibi Cormac McCarthy’de de durum gerçekten aynı.
McCarthy’nin harika romanı “Yol” (2006), tutarlı bir şekilde, insanların dünyadan kaybolduğu gerçeğini anlatır; bu, yalnızca milenyumun pek çok kıyamet sonrası dönemine sorunsuz bir şekilde uyan bir kıyamet sonrasıdır, çünkü McCarthy hiçbirini takip etmemiştir. trendler, bazen ona ulaştılar.
Sonunda
Bu durumda, yakın zamanda bir erkek çocuğu dünyaya gelmişti ve kendisini, “oğlan” ile birlikte, dünyanın sonuna – kolayca ulaşılabilecek bir dünyanın sonuna – sürüklenen “adam” olarak görüyordu. Yazarın ölümlülüğü ile karıştırılmasaydı, McCarthy ölümden başka bir şey düşünebilirdi.
Bu yüzden burada İncil’deki gücünü son kez ortaya koydu ve adamı çimenlerin sonunda, sık sık tarif edilen yıldızlı gökyüzünün üzerinde ve neredeyse her zaman olduğu gibi uzakta ve geniş bir kadın olmadan yatarken bıraktı.
Adam, bir noktada yapılması gerekeni yapmadan önce çocuğa “Ateş gerçek,” diye güvence veriyor. Şimdi ise 89 yıldır yangının yandığı Cormac McCarthy, New Mexico’daki Santa Fe’deki evinde öldü. “Sonunda,” diye yazdı, “tüm tavırlardan kurtulacağız.”
Bunlardan sadece biri televizyon içindi ve o zamanlar, 2007’de, bunun gerçekleşmesi bile bir sansasyondu. Her nasılsa, neredeyse her şeye gücü yeten Oprah Winfrey, neredeyse kimsenin yüz yüze tanımadığı yıldız yazarı Teksas ağılından çekmeyi başardı: Cormac McCarthy, 74, kovboy çizmeleri ve siyah deri bir koltuğa yarı yarıya gömülmüş durumda. Amerika’nın edebiyat camiasını az çok temsil eden bir kadına karşı alçak bir ses ve belli belirsiz bir dehşet.
ayrıca oku
Cormac McCarthy’nin bununla hiçbir ilgisi yoktu. Kitap turlarına çıkmadı, kitap imzalamadı, başka yazar tanımadı ve William Faulkner dışında onlardan alıntı da yapmadı.
Yalnızca en çılgın romanı “Batıdaki Akşam Kükremesi”nden önce üç alıntı yaptı: Paul Valéry’den (“Fikirleriniz korkunç”), vahşi doğa mistiği Jakob Böhme’den ve “Yuma Daily Sun” gazetesinden bir haber. ” 1982’den bize, insanların 300.000 yıl kadar erken bir tarihte diğer insanların kafa derisini yüzdüğünü iddia etti.
Teksas’a
Bu arada, “Die Abendröte im Westen” – orijinalinde, yumuşak bir odaklanma olmadan, “Blood Meridian” – modern kanon haline gelmiş gelmiş geçmiş en acımasız kitap olabilir. McCarthy romanı, yaklaşık 50 yaşında, ilk kamuoyu takdirini ve ardından Dahiler için 236.000 $ ‘lık MacArthur Hibesini aldıktan sonra yazdı.
McCarthy parayı aldı, boşandı (üç seferden ikincisi), memleketi Tennessee’den Teksas’a gitti ve ardından Teksas yazmaya devam etti ve Tennessee romanları yazmadı. (Hayatının çok geç bir döneminde, uzun ara verdiği 2022 tarihli çifte romanı The Passenger ve Stella Maris’te New Orleans’a gitmeyi göze aldı.)
McCarthy’nin dünya kariyeri “Afterglow on the West” (1985) ile başlar: Ulusal Kitap Ödülü 1992, Pulitzer Ödülü 2007, “All the Fair Horses”, “No Country for Old Men” ve “The Road” romanlarının tümü filme uyarlanmıştır. Billy Bob Thornton, John Hillcoat ve Coen kardeşler tarafından.
O andan itibaren McCarthy yedi litrelik kırmızı kamyonetini New Mexico’daki Santa Fe Enstitüsü’nün otoparkına park etti. Cormac McCarthy hâlâ hiçbir şey bilmiyordu. Oprah Winfrey ile konuşurken, hem onun hem de onun tarafından konuştu.
“Ne yapıyor?” “Sürüyor.”
Bu arada Tennessee’de geride bıraktığı hayat, akademik eğitim almış müritleri tarafından dedektif soruşturmalarının konusu oldu ve onlarla konuşmayı da reddetti.
Ancak McCarthy, New Hampshire, Cornish’te saklanan JD Salinger gibi saplantılı bir münzevi değildi. Manhattan’da paparazziler tarafından takip edilen Thomas Pynchon gibi ironik bir şekilde göz kırpan bir hayalet de değildi. O sadece var olmayan herhangi bir şeye şiddetle ilgisiz bir adamdı.
Bu noktalama işaretleri için bile geçerliydi. Cormac McCarthy noktalı virgülden nefret ediyordu, bunun aptalca olduğunu düşünüyordu; ayrıca tırnak işaretleri kullanmaktan kaçındı ve kısa çizgi ve kesme işaretlerinden hoşlanmadı.
“Tüm Güzel Atlar”: John Grady Cole rolünde Matt Damon
Kaynak: resim ittifakı / Birleşik arşiv
“Ne yapıyor?” – “Ridin.” – bu tipik bir McCarthy diyaloğu; tercümanlar bitişik harflerden “Evet efendim” diye umutsuzluğa kapılırsa. Ne de olsa İspanyol diyaloglarının (birçoğunun) yayınlanmasına zaten izin verilmedi. Akademisyenler daha sonra özel bir ciltte bununla ilgilendiler.
Saha araştırmalarına gelince, Tennessee’de pek çok McCarthy kanıtı buldular. Çocukluk evi (babası Rhode Island’dan taşınmış bir avukattı; o zamanlar Cormac’ın adıyla Charles’ın beş küçük kardeşi vardı). Çeşitli yeni yerler. McCarthy’nin 60’ların sonunda çok az bir paraya satın aldığı ve kendi elleriyle apartmana dönüştürdüğü efsanevi ahır.
Oprah Winfrey’e her zaman çalışmak zorunda olmamakla ilgili olduğunu mırıldanan oydu. Bunun tembellikle hiçbir ilgisi yoktu, her şey McCarthy’nin misyonu olan yazmakla ilgiliydi.
Tennessee’de The Field Warden’ı (1965) yazdı ve daktiloyla yazılmış metni tanıdığı tek yayıncıya gönderdi (ajans yok, ifşa yok, düzeltme yok, lütfen).
Daha sonra Outside in the Dark (1968), A Child of God (1974) ve en iyi Tennessee romanı The Lost’u (1979) yazdı.
İnsan öldürür, insan ölür.
Tüm bu kitaplar nadiren birkaç bin nüshadan fazlasına ulaştı. McCarthy umutsuzca fakirdi, ikinci karısı daha sonra bundan daha fazlasını anlattı; diş macununa para kalmadığında, posta kutusunda ansızın bir diş macunu örneği bulunduğu günkü gibi anekdotlarla yetindi.
McCarthy bunu burada bıraktı. Kendini yorumlamaktan, psikolojik gerçekçilikten de nefret ediyordu. Kural olarak, romanlarında ne yazar ne de karakterler tarafında bir yansıma yoktur.
Bunun yerine olan olur ve McCarthy’nin romanlarında bir şey olur: insan manzarada hareket eder, insan aç, insan karışık duygulara sahiptir, insan cesurdur (ya da değildir), insan korkar, insan öldürür, insan ölür.
Batı, sonra
Ancak McCarthy, karşılık gelen açıklamaların yazarın planlamasının sonucu olduğu fikrini reddederdi. Bir anlatı taslağı hazırlamak yerine, anlatısal olarak temele nüfuz etti. Karakterlerinin başına gelenler en iyi ihtimalle trajiktir ve çoğunlukla o ünlü “bir aptal tarafından anlatılan, ses ve delilik dolu fabl”dan başka bir şey değildir.
Tommy Lee Jones, No Country for Old Men filminin uyarlamasında
Kaynak: resim ittifakı / Mary Evans Pi
Ama bir de McCarthy’nin, çoğu zaman doğa betimlemeleri biçiminde, eylemin tozlu yolu üzerinde bir gökyüzü gibi kıvrılan görkemli düzyazısı var: Muazzam güzellikte, imgelerle dolu, dayanıksız kağıt üzerindeki dini yazılar kadar yorumlanabilir ifadeler.
McCarthy’nin Western’i en parlak döneminden on yıllar sonra ilk kez edebiyata dönüştürdüğü söylenir ve en iyi kitaplarından ikisi olan Afterglow ve All the Fair Horses’un – biri 19. Yüzyılda, diğeri İkinci Dünya’dan sonra – edebiyata dönüştüğü doğrudur. Savaş – resmen Batılıdır.
çorak araziler
Aslında, Cormac McCarthy muhtemelen talihsizlik belirtileriyle dolu engebeli, çorak bir manzara aradı ve onu Teksas-Meksika sınırının çorak topraklarında buldu.
Bu arada, dünyanın bu ıssız, tanrılarla dolu bölgesinden kim geçerse geçsin – All the Fair Horses’un merhum kovboyları ya da “Afterglow on the West”in sefil isimsiz başıboşları – nehrin tuzlu kıyılarını anlatıyor. göletler, pürüzlü tuzak kaya levhaları ve okaliptüs kaplı geçitler özveri ile. Tanrı’nın gerçek hizmetkarları olan Santa Fe’de biyolog ve fizikçilerin arkadaşlığını araması boşuna değildi. Son çalışmaları atom bombası ve matematik etrafında dönüyor.
Nadir kamu görünümlerinden biri: Cormac McCarthy, 2007’de “Yol” un film uyarlamasının galasında
Kaynak: Mark van Holden Getty
Öte yandan, dünyadaki cehennem insandır. “The Afterglow in the West” te yalnızca deli, kanayan, işeyen, midesini bulandıran bir katil olarak görünür. Unutulmaz bir sahnede, ihmal edilmiş Meksikalılar ve Kızılderililerden oluşan bir “Moğol sürüsü”, yağmalamak ve öldürmek için Badlands’e giden çılgın bir düzensizliği takip eden bir “Anglosakson” çetesinin üzerine saldırır.
Her şeyden önce, “saçları yaranın altında, kemiğe kadar tonlanmış, sakatlanmış, çıplak keşişler gibi kana bulanmış toprakta yatan” kafa derisi yüzülmüş kalıntılar. McCarthy doğruluk umurunda değildi. Tüm insanlığın aşağılık olduğunu düşündü.
Dua eder gibi yazmak
Yine de bir kahraman yarattı: “All the Beautiful Horses” (1992) ile başlayıp “Özgürler Ülkesi” (1998) ile biten “Sınır üçlemesinin” ana karakteri John Grady Cole. John Grady de dünyada şanslı değil ama tavrı var ve “ortak bir ruhu” paylaşan ve “cennete ihtiyacı olmayan” atları var çünkü Tanrı “atların yeryüzünden kaybolmasına” asla izin vermez.
Tanrı doğadır ve doğa da Tanrı’dır ve bazen yazmak dua etmek gibidir. Jakob Böhme’de olduğu gibi Cormac McCarthy’de de durum gerçekten aynı.
McCarthy’nin harika romanı “Yol” (2006), tutarlı bir şekilde, insanların dünyadan kaybolduğu gerçeğini anlatır; bu, yalnızca milenyumun pek çok kıyamet sonrası dönemine sorunsuz bir şekilde uyan bir kıyamet sonrasıdır, çünkü McCarthy hiçbirini takip etmemiştir. trendler, bazen ona ulaştılar.
Sonunda
Bu durumda, yakın zamanda bir erkek çocuğu dünyaya gelmişti ve kendisini, “oğlan” ile birlikte, dünyanın sonuna – kolayca ulaşılabilecek bir dünyanın sonuna – sürüklenen “adam” olarak görüyordu. Yazarın ölümlülüğü ile karıştırılmasaydı, McCarthy ölümden başka bir şey düşünebilirdi.
Bu yüzden burada İncil’deki gücünü son kez ortaya koydu ve adamı çimenlerin sonunda, sık sık tarif edilen yıldızlı gökyüzünün üzerinde ve neredeyse her zaman olduğu gibi uzakta ve geniş bir kadın olmadan yatarken bıraktı.
Adam, bir noktada yapılması gerekeni yapmadan önce çocuğa “Ateş gerçek,” diye güvence veriyor. Şimdi ise 89 yıldır yangının yandığı Cormac McCarthy, New Mexico’daki Santa Fe’deki evinde öldü. “Sonunda,” diye yazdı, “tüm tavırlardan kurtulacağız.”