40 yıldır kanser doktoruyum ve tedavilerimizin, hastalara geleneksel kemoterapi türlerinden daha az zarar verebilecek hassas tıp ve immünoterapiyi kapsayacak şekilde geliştiğini gördüm. Ancak hızla bölünen hücrelere saldırıp onları öldürmek için tasarlanan geleneksel sitotoksik kemoterapi, dünya çapında milyonlarca hasta için hâlâ kanser tedavisinin temel dayanak noktasını oluşturuyor.
Sitotoksik ilaçlar kanser hücrelerini öldürür, ancak aynı zamanda normal hücreleri de öldürerek ciddi ve hatta yaşamı tehdit eden yan etkilere yol açar. Kemoterapinin yaygın bir yan etkisi olan kemik iliği baskılanması, bakteriyel enfeksiyonlarla savaşmak için gereken beyaz hücrelerin sayısını azaltır. Kemoterapi bağırsakları ve ağız çevresindeki hücreleri yok ederek yemek yemeyi ve hatta içmeyi neredeyse imkansız hale getirebilir.
Genel olarak, bu yan etkiler normal beyaz kan hücreleri yenilendiğinde geri dönüşümlüdür, ancak en ciddi vakalarda, örneğin bağırsaktaki bakterilerin zayıflamış bir bağırsak duvarı yoluyla kan dolaşımına kaçması ve beyaz hücre sayımlarının azalması durumunda ölümcül olabilirler. enfeksiyonla mücadele edemeyecek kadar düşük. Böyle bir durumda sepsis felaketle sonuçlanabilir.
Kemoterapinin hastanın ölümünden doğrudan sorumlu olduğu toksik ölüm oranı %0,5 ila %3,1 arasında değişebilir ancak kemoterapi rejiminin yoğunluğuna, hastanın yaşına ve kondisyon durumuna ve onların durumuna bağlı olarak %13 kadar yüksek olduğu rapor edilmiştir. genetik yapı.
Bu korkunç sonucu, genlerimizin ilaçlara toksisite ve etkililik açısından tepki verme şeklimizi nasıl etkilediğini inceleyen farmakogenetiğin daha fazla kullanılmasıyla azaltabiliriz. Bir bireyin çok ciddi yan etkilere maruz kalıp kalmayacağını gösterebilecek genetik testler tasarlamak giderek daha mümkün hale geliyor. Bu, sağlık hizmeti sağlayıcılarının kemoterapi ilaçlarının en kötü tehlikelerinden kaçınmak ve potansiyel olarak ölümcül yan etkilerle karşı karşıya kalan hasta sayısını azaltmak için dozajları uyarlamasına olanak tanıyacaktır.
Göze çarpan bir örnek, birbiriyle ilişkili ve yaygın olarak kullanılan iki antikanser ilacı, 5-florourasil veya 5-FU ve sıklıkla kolorektal, meme, mide ve pankreas kanserini tedavi etmek için kullanılan kapesitabin (5-FU gibi işlev görür) içerir.
Amerika Birleşik Devletleri'nde, yaklaşık 275.000 hasta Kanserli hastalar her yıl 5-FU alıyor. Bu hastaların yüzde 25'inin ciddi yan etkiler nedeniyle hastaneye yatırılması gerekiyor ve her yıl 1.300'den fazla hastanın ilacın toksisitesinden dolayı öldüğü tahmin ediliyor.
Yan etkiler, karaciğer tarafından üretilen ve vücutta 5-FU'yu parçalayan bir enzim olan dihidropirimidin dehidrojenaz seviyesinin düşük olduğu hastalarda en şiddetlidir. DPD olarak da bilinen bu enzime genellikle belirli bir gendeki kalıtsal değişiklikler neden olur. Şu anda, 5-FU için, DPD genetik test sonuçlarına göre ayarlanan, ilaçtan tamamen kaçınmaktan (ölüm riski yüksektir) geleneksel dozlamaya kadar uzanan, uluslararası kabul görmüş dozlama kılavuzları bulunmaktadır.
Genetik DPD testleri mükemmel olmasa da (bazı hastaları gözden kaçırabilirler), yine de hayat kurtardıkları, hastanelere kabul edilen hasta sayısını azalttığı ve sağlık bakım masraflarını azalttığı gösterilmiştir.
Birleşik Krallık'ta, Ulusal Sağlık Hizmeti artık 5-FU veya kapesitabin alan tüm yeni hastaların bir tür farmakogenetik testten geçmesini şart koşuyor; bu, sevilen birini kaybeden ailelerin baskısı ve profesyonel tıp derneklerinin savunuculuğuyla yönlendirilen bir politika değişikliği. .
Mart ayında ABD Gıda ve İlaç İdaresi onaylanmış güvenlik etiketi değişiklikleri 5-FU için DPD eksikliği ile ilgili, ancak bu tek başına yeterli değil. Sorunu tespit etmek için farmakogenetik veya ilgili testlerin zorunlu tutulmasını öngören ulusal bir politika yayınlamadı.
Ulusal Sağlık Hizmeti, FDA'nın izleyebileceği sağlam bir örnek oluşturuyor. Basit bir genetik kan testinin zorunlu kılınması, kanser hastalarının ihtiyaç duydukları bakımı almalarına ve onları tedavinin neden olduğu tıbbi trajedilerden daha iyi korumalarına yardımcı olabilir.
David Kerr, Büyük Britanya'daki Oxford Üniversitesi'nde kanser tıbbı profesörüdür.
Sitotoksik ilaçlar kanser hücrelerini öldürür, ancak aynı zamanda normal hücreleri de öldürerek ciddi ve hatta yaşamı tehdit eden yan etkilere yol açar. Kemoterapinin yaygın bir yan etkisi olan kemik iliği baskılanması, bakteriyel enfeksiyonlarla savaşmak için gereken beyaz hücrelerin sayısını azaltır. Kemoterapi bağırsakları ve ağız çevresindeki hücreleri yok ederek yemek yemeyi ve hatta içmeyi neredeyse imkansız hale getirebilir.
Genel olarak, bu yan etkiler normal beyaz kan hücreleri yenilendiğinde geri dönüşümlüdür, ancak en ciddi vakalarda, örneğin bağırsaktaki bakterilerin zayıflamış bir bağırsak duvarı yoluyla kan dolaşımına kaçması ve beyaz hücre sayımlarının azalması durumunda ölümcül olabilirler. enfeksiyonla mücadele edemeyecek kadar düşük. Böyle bir durumda sepsis felaketle sonuçlanabilir.
Kemoterapinin hastanın ölümünden doğrudan sorumlu olduğu toksik ölüm oranı %0,5 ila %3,1 arasında değişebilir ancak kemoterapi rejiminin yoğunluğuna, hastanın yaşına ve kondisyon durumuna ve onların durumuna bağlı olarak %13 kadar yüksek olduğu rapor edilmiştir. genetik yapı.
Bu korkunç sonucu, genlerimizin ilaçlara toksisite ve etkililik açısından tepki verme şeklimizi nasıl etkilediğini inceleyen farmakogenetiğin daha fazla kullanılmasıyla azaltabiliriz. Bir bireyin çok ciddi yan etkilere maruz kalıp kalmayacağını gösterebilecek genetik testler tasarlamak giderek daha mümkün hale geliyor. Bu, sağlık hizmeti sağlayıcılarının kemoterapi ilaçlarının en kötü tehlikelerinden kaçınmak ve potansiyel olarak ölümcül yan etkilerle karşı karşıya kalan hasta sayısını azaltmak için dozajları uyarlamasına olanak tanıyacaktır.
Göze çarpan bir örnek, birbiriyle ilişkili ve yaygın olarak kullanılan iki antikanser ilacı, 5-florourasil veya 5-FU ve sıklıkla kolorektal, meme, mide ve pankreas kanserini tedavi etmek için kullanılan kapesitabin (5-FU gibi işlev görür) içerir.
Amerika Birleşik Devletleri'nde, yaklaşık 275.000 hasta Kanserli hastalar her yıl 5-FU alıyor. Bu hastaların yüzde 25'inin ciddi yan etkiler nedeniyle hastaneye yatırılması gerekiyor ve her yıl 1.300'den fazla hastanın ilacın toksisitesinden dolayı öldüğü tahmin ediliyor.
Yan etkiler, karaciğer tarafından üretilen ve vücutta 5-FU'yu parçalayan bir enzim olan dihidropirimidin dehidrojenaz seviyesinin düşük olduğu hastalarda en şiddetlidir. DPD olarak da bilinen bu enzime genellikle belirli bir gendeki kalıtsal değişiklikler neden olur. Şu anda, 5-FU için, DPD genetik test sonuçlarına göre ayarlanan, ilaçtan tamamen kaçınmaktan (ölüm riski yüksektir) geleneksel dozlamaya kadar uzanan, uluslararası kabul görmüş dozlama kılavuzları bulunmaktadır.
Genetik DPD testleri mükemmel olmasa da (bazı hastaları gözden kaçırabilirler), yine de hayat kurtardıkları, hastanelere kabul edilen hasta sayısını azalttığı ve sağlık bakım masraflarını azalttığı gösterilmiştir.
Birleşik Krallık'ta, Ulusal Sağlık Hizmeti artık 5-FU veya kapesitabin alan tüm yeni hastaların bir tür farmakogenetik testten geçmesini şart koşuyor; bu, sevilen birini kaybeden ailelerin baskısı ve profesyonel tıp derneklerinin savunuculuğuyla yönlendirilen bir politika değişikliği. .
Mart ayında ABD Gıda ve İlaç İdaresi onaylanmış güvenlik etiketi değişiklikleri 5-FU için DPD eksikliği ile ilgili, ancak bu tek başına yeterli değil. Sorunu tespit etmek için farmakogenetik veya ilgili testlerin zorunlu tutulmasını öngören ulusal bir politika yayınlamadı.
Ulusal Sağlık Hizmeti, FDA'nın izleyebileceği sağlam bir örnek oluşturuyor. Basit bir genetik kan testinin zorunlu kılınması, kanser hastalarının ihtiyaç duydukları bakımı almalarına ve onları tedavinin neden olduğu tıbbi trajedilerden daha iyi korumalarına yardımcı olabilir.
David Kerr, Büyük Britanya'daki Oxford Üniversitesi'nde kanser tıbbı profesörüdür.
